vandaag kwam ik op Twitter het gedicht van Toon Hermans tegen dat ma Ans mooi vond. Wij hebben er toen voor gekozen het op haar rouwkaart te zetten. Ik zie nu pas dat we de eerste strofe overgeslagen hebben. Hier het gehele gedicht:

Als de stilte komt | Toon Hermans

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.

En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.

Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.

Het is troostrijk.