Zo’n site gaat steeds meer uit de hand lopen. Eerst was het een soort bewaarboek van alles wat ik verzamelde over pa Hong. Alle losse stukjes in berichten om ze later nog eens te integreren tot een heel verhaal. Maar er komt steeds meer bij. Nu lijkt het toch wel beetje vreemd als je niet het gezin van pa Hong aan bod laat komen. Pa Hong was ook een zeer enthousiast fotograaf. Wij, de kinderen, hebben heel wat tijd doorgebracht bij dat struikje, die rots, die bloesem in dat bepaalde licht.; gesjouwd met zijn foto-apparatuur; leerzame lessen compositieleer gekregen; geleerd om zwart-wit foto’s af te drukken. Hoeveel foto’s er in de loop der jaren niet zijn gemaakt van de ‘pont Saint-Bénézet in Avignon, iedere keer weer waren de negatieven kwijt, of was het zonlicht net niet goed. Maar waar stopt het? Ga ik nog over nadenken. Hier een voorzetje.

Aan deze tweede foto moest ik denken toen ik de eerste plaatste. Onze moeder vertelde dat zij vroeger wel voor ons kindermeisje werd aangezien. Zo’n blonde vrouw met vijf donkere kindertjes. Erg toch als je ze helemaal zelf op de wereld hebt gezet.

Ander aandachtspunt: in deze foto herken je het fotografisch oog van pa Hong: moeder in zwarte jas en de kinderen in hun lichte jasjes met die zwarte haren en die witte achtergrond. Mooi!