Gisteren heeft Bing zijn oratie uitgesproken aan de universiteit van Maastricht. Hij is weer ‘pulang kampong’. Daar is hij niet dr Tan maar de zoon van dé dokter Tan.

Het is mooi om te horen dat de rode draad in het leven van Bing steeds duidelijker is te zien. Zijn grote respect voor de kwaliteit van het leven tussen de vaste uiteinden: de geboorte en de dood.

Mooi om te horen hoe hij grenzen heeft overschreden; hoe hij dat niet alleen met vasthoudendheid maar ook met zoveel anderen samen deed en doet.

Hij heeft kansen gekregen en ook gebruikt, vaak ook met hulp. Zonder zijn moeder was er van zijn schoolcarrière niet veel terecht gekomen en een groot talent in de kiem gesmoord. Al eerder werd de grote betrokkenheid van pa Hong bij zijn patiënten gememoreerd. Bing kreeg dat dus met de paplepel ingegoten.

Zijn oratie is niet alleen een pleidooi om grenzen te slechten, maar ook om patiënten als mensen te blijven zien, met wie je samen bepaalt hoe lang er behandeld wordt en wanneer het tijd is om afscheid te nemen.

De oratie is te vinden op de mediasite van de universiteit van Maastricht en ook via onderstaande afbeelding.

Lou Quaden, mediasite universiteit Maastricht heeft ervoor gezorgd dat de oratie nu eeuwig op de site kan blijven staan.

Dank Lou Quaden voor deze snelle actie!