Uit het voorwoord van professor dr. K.M. (Kristofer) Schipper, universiteit Leiden in het boek van Oei Hong Kian: Kind van het land: peranakan-Chinezen in drie culturen, 1998:

‘Lang voordat de beschaving in onze avondlanden tot ontwikkeling was gekomen, bloeiden reeds in India en China hoge culturen die zich niet alleen binnen hun land maar ook ver daarbuiten verspreidden. Langs de zeeroute tussen India en China, langs de kust en door de archipel van Zuid-Oost Azië, reisden Boeddhistische pelgrims, keizerlijke gezanten, moedige ontdekkers en ondernemende handelaren. Vooral onder de laatsen waren er velen die zich eerst aan de kustgebieden, daarna ook verder binnenlands vestigden en daar een nieuw bestaan opbouwden. Zij die als nazaten van deze pioniers blijvend deel waren geworden van het land dat hen had ontvangen werden in het Maleis peranakan, ‘van inlandse geboorte’ of, ‘kind van het land’ genoemd. Peranakan is een benaming die erkenning en vertrouwen voor hen die de erfenis van beide grote culturen in zich verenigen tot uitdrukking brengt. Enerzijds leeft in hen de positieve levensopvatting van de grote Chinese traditie die het leven ziet als een uitdaging om zich geheel in te zetten en eer te behalen tot de grotere glorie van familie en voorouders. Anderzijds delen zij in de beschouwende houding van de hoge Javaanse cultuur, met zijn diepe besef van de vergankelijkheid van alle dingen, de drang naar schoonheid, evenwicht en harmonie en de verzoening met het lot die de door de vermenging van Boeddhisme, Hindoeîsme en Islam door de eeuwen heen tot stand is gekomen.’

Het woord peranakan heb ik nooit uit de mond van pa Hong gehoord, terwijl je het nu overal tegen komt.  En hij – volgens mij – geïnterviewd is voor het boek van Van Galen over Chung Hwa Hui. Zo jammer dat we het er nooit over hebben gehad!